asoy

Naglakaw ko sa nagbagang dalan-uling, nagsunod sa lalaking nagsungkod ug nagsul-ob og panit sa bitin. Gisitsitan ko siya, apan wala siya milingi. “Dili musika imong tingog, dili makahugno sa langit,” matod sa lalaki. Bisan unsaon nakog paspas sa akong lakang, dili nako siya maapsan. Misiyagit ko, “Nong, unsa ning lugara?” “Kini ang paraiso sa mga tuwapos,” matod sa tigulang nga wala gihapon milingi. “Dili pa man ko tuwapos!” “Kini na, Undo, ang ugma diin ang tanang nagsalag sa imong kasingkasing ug hunahuna usa na ka aligato.” “Nong, nganong dili man ka mohunong ug moatubang nako?” “Undo, nahadlok kong makahinumdom ka nga naa pa ka karon sa kaniadto kon makakita ka sa rosas nga miturok sa wala kong mata.” Milingo-lingo ko. “Wala kay angayng kabalak-an, Nong, dili nako ibuton ang buwak ug ihatag sa akong hinigugma. Ako nang gibungkag ang taytayan sa akong kaniadto ug ugma.” “Apan, Dong, ang taytayan dili mabungkag. Tunawon ra na sa imong panumdoman."  Nagpadayon ang lalaki sa unahan nga ang tumoy, segun niya, naa daw sa akong luyo. Milingi ko sa luyo. Akong nakita ang lalaki. Nag-atubang na siya nako, apan hanap ang iyang dagway. Wala koy nahinumdoman.